'Niet te veel praten maar doen, samen met jongeren'

“Mijn eigen broer was schoolmoe. Ik heb dus van dichtbij gezien wat dat met iemand kan doen. En hoe frustrerend dat is, want hij had enorm veel potentieel. Misschien is dat een van de redenen dat jongeren me altijd hebben geïntrigeerd. Nochtans heb ik geen sociale studies gedaan, maar sportkot. Maar uiteindelijk werk ik toch al meer dan tien jaar in de sociale sector.”

‘We kunnen ons kind wél vertrouwen’

“Bij Centrum Molenmoes proberen we een netwerk te bouwen met en rond de meest kwetsbare jongeren. Er is het Rizsas-project, met dagopvang voor jongeren die hun draai niet vinden op school. Maar bijvoorbeeld ook EquiCanis, met een zorgboerderij en hippotherapie. En Stretch-it, een project dat ik zelf trek. Dat is een touwenparcours voor jongeren en gezinnen. Door mensen even uit hun context te halen, kun je veel losmaken. Wij zien veel gezinnen die altijd op dezelfde moeilijke patronen botsen. Als ze dan samen zo’n touwenparcours afleggen, komen die patronen ook naar boven, maar kunnen ze even reflecteren vanuit een ander perspectief. Vaak zien we dan mooie momenten: ‘ja, we kunnen onze zoon of dochter wél vertrouwen’.”

Ik ben geen grote prater. Ik vind het veel fijner om samen met de jongeren op zoek te gaan en dingen te doen. We beschouwen hen hier als gelijkwaardige partners en we nemen de meeste beslissingen samen. Al wil dat niet zeggen dat de jongeren vrij spel krijgen. De begeleiders en vrijwilligers zijn even belangrijk. Samenwerken, dat is echt de kern.

“Met jongeren werken, dat betekent: creatief zijn. Sommige gasten halen constant dezelfde truken uit, vervallen altijd weer in dezelfde patronen. Daarom is het belangrijk om zelf geen standaard antwoord klaar te hebben. Het is makkelijk om gasten die het uithangen naar huis te sturen, maar het is beter om een oplossing te zoeken. Als die dan impact heeft, denk ik wel: yes!

Aantal aanmeldingen neemt toe

“Helaas zijn er toch regelmatig conflicten. Soms zijn er zaken die onderhuids broeien, tot er ineens een uitbarsting volgt. Dat legt veel druk op de sfeer en de werking. Dan is er maar één oplossing: geduld hebben. En blij zijn met de kleinste positieve stap. Dat zijn de zaken die me dan rechthouden.
Tien jaar geleden deden wij echt pionierswerk. Ons Rizsas-project was het enige alternatief voor jongeren die niet konden aarden op school. Toen zagen we alleen jongeren waarvoor niemand nog een oplossing zag. Dat was soms zeer zwaar, we moesten constant brandjes blussen. Omdat er nu veel meer mogelijkheden zijn, worden onze groepen ook diverser. Maar vroeger kon je als begeleider wel puur focussen op de jongeren, terwijl je nu veel meer administratieve taken krijgt.” 

“Ook het aantal aanmeldingen neemt toe. Vroeger zagen we bij de start van het schooljaar een of twee jongeren, nu zijn dat er minstens vijf. En in mei of juni wordt het echt druk. Dan wordt er geen nieuwe school meer gezocht en belanden heel veel jongeren hier. Dat is soms lastig. En dan vraag ik me toch af: zouden scholen hun aanpak niet beter veranderen? Het is toch niet normaal dat de uitstroom zo groot is?”