welzijn & zorg

JATZ gaf Emily gedroomde start in thuiszorg

"Dankzij onze hulp kunnen mensen langer thuisblijven"
4.08.2017
Foto's
Bob Van Mol

“Als ik vertel dat ik poetsvrouw in de zorg ben, kunnen mensen soms wat neerbuigend kijken. Maar dan denk ik: jullie weten niet waarover ik spreek. Wie werkt met zorgbehoevende mensen moet hen het juiste gevoel en het nodige respect kunnen geven. Je moet je job echt serieus nemen. Misschien doe ik dat wel meer dan zij die elke dag acht uur lang achter een computer zitten.”

Sinds de lente van dit jaar is Emily Gosseling, een prille twintiger, als poetsvrouw in de thuiszorg aan de slag. Tot voor kort had ze niet durven dromen dat ze beroepshalve voor mensen zou kunnen zorgen. Nochtans stond heel haar schoolloopbaan in het teken van de zorg, maar die jaren liepen niet over rozen. “Ik volgde verzorging in het deeltijds beroepsonderwijs, maar moest een paar jaar overdoen en ik werd ook gepest. Waarom? Daar heb ik nog altijd het raden naar.” Gevolg was wel dat Emily er op haar achttiende de brui aan gaf. Ze verliet de schoolbanken, zonder diploma.

Goesting dankzij vrijwilligerswerk

Intussen wist ze wel dat de zorg haar ding was, dankzij haar vrijwilligerswerk. “Als puber zat ik regelmatig thuis te niksen. Mijn mama vond dat maar tijdverlies. Waarom ging ik niet wat helpen in het woonzorgcentrum om de hoek?” Emily vond het niet meteen een superidee. “Ik was al genoeg met mezelf bezig. Waarom moest ik daar de zorg voor anderen bij nemen?” Maar moeders kennen hun kroost als geen ander. Mama voelde dat dochterlief wat tijd nodig had, maar bracht haar voorstel regelmatig ter sprake.

Zo kwam het dat moeder en dochter zich een tijdje later bij het woonzorgcentrum aanmeldden. Om de bewoners een handje te helpen en hun gedachten wat te verzetten. “In het begin voelde het allemaal een beetje vreemd. Maar met de tijd ervoer ik vooral het respect en de liefde die ik van de mensen kreeg. Het gaf me goesting om in de zorgsector te werken.”

Alleen bleek dat zonder diploma niet zo eenvoudig. Hoe graag je ook wil, je mist dat ‘papiertje’. Uiteindelijk liet Emily haar zorgplan varen en besloot zich in te schrijven bij een dienstenchequebedrijf. Ze meldde zich aan bij de VDAB, maar de medewerker aan wie ze haar verhaal vertelde, geloofde dat Emily meer in haar mars had. Ze verwees de jongedame door naar JATZ.

Verlossend telefoontje

JATZ (www.JATZ.be) staat voor Jongeren Actief in de ThuisZorg, een initiatief van drie Antwerpse partners: Thuiszorg Vleminckveld, en de arbeids- en tewerkstellingsdiensten Levanto en VDAB. JATZ richt zich op jongeren zonder diploma secundair onderwijs die willen schoonmaken en mensen willen helpen. Na een gratis opleiding van zes weken willen ze als schoonmaakhulp in de thuiszorg aan de slag. Mettertijd kunnen ze een meer specifieke zorgopleiding starten. Het aantal plaatsen voor JATZ was beperkt. Maar Emily raakte door de selectie. “Ik heb gehuild van geluk toen ik het verlossende telefoontje kreeg.”

“De mensen bij wie ik kom, genieten van een babbeltje, en eenvoudig van het feit dat ik er ben. Ik geloof ook dat ze dankzij onze hulp langer thuis kunnen blijven wonen.”

Nu, zes maanden later, springt ze elke ochtend op haar fiets. Om te gaan schoonmaken én met haar klanten een praatje te slaan. Ze glimlacht: “Soms vraag ik mijn vriend of ik ’s avonds vijf minuten mijn mond mag houden. Omdat ik overdag zoveel heb gebabbeld.”

Elke dag een topmoment

Ze vertelt enthousiast over die eerste maanden werkervaring. Over klanten die zelf al de helft van het huis schoonmaken. “De keuken en de slaapkamer liggen er al kraaknet bij, enkel de badkamer en de living moeten nog worden gedweild. Maar dan bieden ze je een stoel en een glas water aan. Je voelt dat ze dan vooral nood hebben aan een babbel. Ze vragen me dan honderduit over mijn leven of ze vertellen over zichzelf wanneer ze het moeilijk hebben.”

Emily noemt zulke klanten wel eens haar ‘bomma’s en bompa’s’, “omdat ik zoveel respect en liefde van hen krijg”. Ze knikt: “Dit werkt veel beter dan dienstencheques voor mij. Met dienstencheques kom je vaak terecht in een leeg huis, bij gezinnen die ook zelf kunnen schoonmaken. In de thuiszorg genieten mensen van je aanwezigheid. Ik geloof ook dat ze dankzij onze hulp langer thuis kunnen blijven.” Wat is voor haar een topmoment? Ze denkt even na. En dan: “Ik beleef elke dag wel een topmoment. Als klanten zeggen dat ik goed heb gewerkt, wanneer ze me bedanken voor de fijne babbel, ben ik tevreden. Wat wil je nog meer?”

Of Emily ooit nog verder wil studeren? Ze twijfelt. “Dat weet ik nog niet. Ik sta liever in de praktijk dan te studeren… Wat ik in de zorg zocht, heb ik in deze job gevonden. Ik kan mensen helpen en gelukkig maken. Dit is voor mij de gedroomde start van mijn loopbaan.”